مستحق ستایش است
انسان ها را در زیستن بشناس نه در گفتن ؛
در گفتار همه آراسته اند.
کوروش میگوید:”بودن با کسى که دوستش ندارى و نبودن با کسى که دوستش دارى همه اش رنج است،
پس اگر همچون خود نیافتى مثل خدا تنها باش و اگر یافتى آنرا چنان حافظ باش که گویا جزیی از وجود توست .
پدر بزرگم !پس از یک قرن درخشش ، سحرگاه روز پنجشنبه 93/08/29جهان را به درود گفت.
پدر بزرگ عزیزم !!! با تو، باران بهاریم را پایانی نیست و بی تو، پرنده ای آشیان گم کرده در جاده های پاییزم.
تو که هستی، پنجره با بالهایی گشوده از آفتاب، باغچه را مرور میکند.
با تو، نفسهای مادرانه، تیررس اضطراب و تشویش را مجال نمیدهند.
برای محتضر چه کار کنیم؟
محتضر
تشخیص این که چه کسی و با چه علامتهایی محتضر محسوب میشود، کار سختی نیست اما خالی از اشتباه هم نیست. چه بسا به دلیل وسواس یا ترس از مرگ یا به هر علت دیگری، اشخاص در موقعیتهای مختلف با خود گمان کنند، هنگام مرگشان رسیده است چه بسیار کسانی که به گمان خود و دیگران در لحظات احتضار بوده اما بهبود یافته و تا مدتها عمر کردهاند.
در این خصوص نقل است که: یکى از فرزندان امام صادق (علیهالسلام) به حالت احتضار رسید حضرت رضا(علیهالسلام) به دیدنش آمد لبخندی زد و بعد از مختصری حضور، مجلس را ترک کرد. کسی که همراه امام بود گفت: فدایت شوم عمویت در حالى است که مشاهده میکنى او را میگذارى و میروی. امام فرمود:
لحظه مرگ چه اتفاقاتی می افتد ؟؟
مقدمه
برای عبور موفقیّت آمیز از منزل احتضار که منزل اوّل مرگ است، باید چارهای اندیشید. در طول زندگی باید رفتارها اصلاح شوند تا انسان بتواند هنگام مرگ با سلامتی در دین از دنیا برود .
یادآوری مسأله مهم مرگ و منازل پس از آن، یکی از موانع سقوط و انحراف انسان در زندگی است. در این جلسه به بیان مصادیقی از سرنوشت انسانها در هنگام مرگ اشاره میشود. قرآن کریم در آیات بسیاری و نیز اهل بیت«سلاماللهعلیهم» در روایات فراوانی به موضوع مرگ و منازل پس از آن پرداختهاند که این حقیقت، نشانگر اهمیّت موضوع مرگ و قیامت از منظر تعالیم دینی و حاکی از آن است که یاد مرگ و قیامت، از بزرگترین عوامل کنترل کننده و موانع سقوط انسانها به شمار میرود. حالت احتضار و منتقل شدن از این دنیا به عالم آخرت، انصافاً حالت سخت و مشکلی است.البته اگر انسان نیکوکار باشد، مرگ برای او مبارک و میمون خواهد بود:
«الَّذینَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِکَةُ طَیِّبینَ یَقُولُونَ سَلامٌ عَلَیْکُمْ»[1]