اوج مصیبت امام حسین (ع)  

شیخ صدوق قدس سره در علل الشرایع به اسناد خود از عبدالله بن فضل هاشمى روایت کرده که گفت : به امام صادق (ع)عرض کردم : یا بن رسول الله ، چه شد روز عاشورا روز شهادت حسین (ع)است روز بزرگ مصائب است ، و حال آن که روز وفات رسول الله (ص) و روزى که فاطمه علیهاالسلام جهان را وداع گفت و روزى که امیرالمومنین (ع)شهادت یافت و روزى که حسن بن على (ع) به ضربت ستم شهید گشت واجب مى کند که مصائب این روزها بزرگ تر باشد ؟
امام (ع)  فرمود: مصیبت روز قتل امام حسین (ع) بزرگ تر است از جمیع ایام ، زیرا که اصحاب کساء که در نزد خداوند بهترین آفریدگانند، فزون از پنج تن نباشند و آنها محمد و على فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام هستند و جود عالم منوط به وجود ایشان بود چون رسول خدا(ص) جهان را وداع کرد مردمان به بقاى چهار تن دیگر شاد بودند و چون فاطمه علیهاالسلام از دنیا رفت مردمان به وجود حسن و حسین علیهماالسلام تسلیت مى یافتند چون على (ع) به شهادت رسید، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام به جاى او بودند و بعد از شهادت حسن (ع) مردم چشمشان به جمال حسین (ع) بود اما چون حسین (ع) را به قتل رساندند کسى از اصحاب کساء باقى نماند تا مردم را در سوگوارى آن حضرت سیر و سلوکى باشد ولى شهادت حضرت حسین (ع) چنان بود که پیامبر (ص)و على و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام همگان را شهید کرده باشند این جاست که مصیبت روز شهادت حسین (ع) بزرگترین ایام و برزگترین مصائب است .
( وقایع الایام ، ص 371.)